Przejdź do zawartości

Konstanty Jacek Lubomirski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sprzątanie Wikipedii
Ten artykuł należy dopracować:
pomieszano biografie Konstantego Jacka z jego ojcem Stanisławem.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Konstanty Jacek Lubomirski
Ilustracja
Herb
Szreniawa bez Krzyża
Rodzina

Lubomirscy herbu Szreniawa bez Krzyża

Data urodzenia

1620

Data śmierci

1663

Ojciec

Stanisław Lubomirski

Matka

Zofia Ostrogska

Żona

Domicella Barbara Lubomirska ze Szczawińskich

Książę Konstanty Jacek Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (1620–1663) – polski magnat, podczaszy koronny w latach 1658-1663, krajczy koronny w latach 1657-1658, starosta grybowski i sądecki w latach 1646-1663, starosta białocerkiewski w latach 1642-1663[1], właściciel Jarosławia.

Syn Stanisława Lubomirskiego, wojewody krakowskiego i Zofii Ostrogskiej (1595–1622). Był jednym z trzech synów Stanisława, odziedziczył pałac w Pełkinie i zarządzał dobrami wiśnickimi wraz z braćmi Jerzym Sebastianem (marszałkiem wielkim koronnym i hetmanem polnym) oraz Aleksandrem Michałem (wojewodą krakowskim).

Poseł na sejm 1645 roku[2]. Poseł sejmiku proszowickiego na sejm ekstraordynaryjny 1647 roku[3]. W 1648 r. poślubił Domicellę Barbarę Lubomirską ze Szczawińskich.

Wyznaczony komisarzem do rady wojennej w 1648 roku[4]. Poseł na pierwszy sejm 1652 roku z województwa krakowskiego[5]. W roku 1654 w sądeckim kościele franciszkanów pw. Narodzenia NMP, z fundacji Konstantego Jacka Lubomirskiego powiększona została kaplica Przemienienia Pańskiego. Był fundatorem kościoła oo. reformatów w Jarosławiu. Jako właściciel Jarosławia wydał 29 czerwca 1650 r. rozporządzenie, mocą którego: „flisacy okolic Jarosławia, a więc z Szówska, Manasterza i Nielepkowic mają obowiązek zatrzymywania swoich statków w porcie jarosławskim i w razie potrzeby bronić miasta swoją armatą, pod karą konfiskaty statków i towaru”.

Był sławnym dowódcą w czasie wojen z Kozakami, Szwecją, Siedmiogrodem i Rosją. Jego siedzibą jako starosty grodowego była też Biała Cerkiew, gdzie w 1651 r. stoczono bitwę z Kozakami. W 1655 r. wojska szwedzkie mimo obrony zajęły zamek w Nowym Wiśniczu, a opuszczając po rocznym pobycie obrabowały go. Był uczestnikiem konfederacji tyszowieckiej w 1655 roku[6].

Zmarł bezpotomnie w 1663 r. W 1664 r. wdowa po nim Domicella Lubomirska ze Szczawińskich wykonała inwentarz posiadanych dóbr w Pełkiniach. W 1667 poślubiła Mikołaja Wiktoryna Grudzińskiego krajczego królowej i starostę pilskiego, ujeskiego, gołubskiego, grzybowskiego, guzowskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy”. Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 182.
  2. ↑ Jan Dzięgielewski, Izba poselska w systemie władzy Rzeczypospolitej w czasach Władysława IV, Warszawa 1992, s. 172.
  3. ↑ Przemysław Paradowski, W obliczu „nagłych potrzeb Rzeczypospolitej”. Sejmy ekstraordynaryjne za panowania Władysława IV Wazy, Toruń 2005, s. 251.
  4. ↑ Volumina Legum, t. IV, Petersburg 1860, s. 79.
  5. ↑ Władysław Czapliński, Dwa sejmy w roku 1652, Wrocław 1655, s. 63.
  6. ↑ Adam Kersten, Z badań nad konfederacją tyszowiecką, w: Rocznik Lubelski, t. I, 1958, s. 116.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Jacek_Lubomirski&oldid=73242790”